Generalist Story

เมื่อความแค้นไม่ใช่แค่ของหวานยังเป็นพลังงานที่กระตุ้นให้เรามีชีวิตอยู่ด้วย

เมื่อประโยค
“บุญคุณต้องทดแทน ความแค้นต้องชำระ”
ถูกนำมาชำระทีละนิด ว่าทำไมการแก้แค้นถึงอาจไม่ได้เป็นปัญหาอย่างที่สังคมบอกเราก็ได้

เพราะคนธรรมดามันน่าเบื่อ โลกจึงถูกปกครองด้วยคนโง่และคนบ้า

มนุษย์เรามีธรรมชาติ 2 อย่างที่ขัดแย้งกันในตัวเองคือ ความสบายใจ(comfortable) และความน่าตื่นเต้น(Excite)
ความสบายใจมักเกิดจากการที่เรารู้สึกคุ้นเคย ปลอดภัย เข้าใจ
ในขณะที่ความตื่นเต้นคือการที่เราเผชิญกับสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ ไม่คุ้นเคย ไม่เข้าใจ

สำนักแห่งความชั่วคราว

หากเราไม่เชื่อว่ากลไกการเวียนว่ายตายเกิดมีจริง
หากเราไม่เชื่อว่าพระเจ้าและวันพิพากษามีจริง

…. แล้วเรามีชีวิตไปเพื่ออะไร ?

ไม่มีความหวัง / สิ้นหวัง / ถูกทำลายความหวัง

จุดเด่นที่ทำให้มนุษย์ก้าวมาเป็นผู้ควบคุมกฏในโลกได้นั่นคือ จินตนาการ
ไม่ว่าจะเป็นการจินตนาการถึงสิ่งที่สัมผัสไม่ได้เช่น นิทาน ศาสนา วิญญาณ
หรือสิ่งที่เป็นเรื่องที่ยังมาไม่ถึง เช่น อนาคต

สิ่งเหล่านี้ทำให้มนุษย์สามารถมีชีวิตอย่างกระตือรือล้น มีเป้าหมาย
และพร้อมจะทำอะไรที่พัฒนาทั้งตัวเองและมวลมนุษยชาติไปข้างหน้าได้เพราะเชื่อว่า พรุ่งนี้ที่ดีมีอยู่

สิ่งนั่นเรียกสั้น ๆ ว่า “ความหวัง”

Do and Don’t เมื่อ backpack ฉบับข้าพเจ้า

เวลาไปท่องเที่ยว ข้าพเจ้าจะมี Do and Don’t ของตัวเอง

ซึ่งมักทำให้เราต้องหงุดหงิดกับคนที่ไปด้วย
หรือไม่ก็ทำให้คนที่ไปด้วยหงุดหงิดอยู่บ่อย ๆ
แต่ก็ทำให้การเที่ยวของเราปลอดภัยอยู่เสมอ ๆ

คนรวยกับคนจน คือคนละเผ่าพันธ์กัน

มีวันหนึ่งบังเอิญมีข่าว ซึ่งผมจำเนื้อข่าวเป๊ะ ๆ ไม่ได้แล้ว แต่เนื้อหาประมาณว่า …

“ขอทานเอาไฟเช็กเผาไข่เด็กเนื่องจากเด็กไปขโมยเงินขอทาน”

อะไรประมาณนี้
โดยเพื่อนตั้งประเด็นขึ้นมาว่า “ไปเผาไข่เด็กทำไมวะ? แค่ด่ามันก็พอหรือแจ้งตำรวจก็พอ”
ในส่วนผมเองมองว่า “เอ้าก็คนมันไม่เหลืออะไรแล้วอ่ะ แจ้งตำรวจไปก็ใช่ว่าจะทำอะไรได้”
เราเถียงประเด็นนี้กันอยู่ประมาณ 10 นาที ในที่สุดเพื่อนก็พูดขึ้นมาว่า “กูก็กลับไปขอตังแม่”

ตอนนั้นเองที่เปิดโลกเด็กจน ๆ อย่างเราว่า การขอตังแม่มันทำได้ด้วยเหรอวะ?