สำนักแห่งความชั่วคราว

We are only here briefly, and in this moment I want to allow myself joy

Her (Movie 2013)

หากเราไม่เชื่อว่ากลไกการเวียนว่ายตายเกิดมีจริง
หากเราไม่เชื่อว่าพระเจ้าและวันพิพากษามีจริง

…. แล้วเรามีชีวิตไปเพื่ออะไร ?

คำตอบของชีวะวิทยา คงอยู่ในการสืบสาย DNA ของตนไปเรื่อย ๆ เพื่อให้ DNA เป็นอมตะตลอดกาล
แต่หากถ้าเราไม่ได้อยากเป็นทาสของ DNA ละ?

ข้าพเจ้าเป็นคนหนึ่งที่เลือกที่จะไม่ส่งต่อ DNA ของตนต่อไป ด้วยเหตุผลทางสังคม
ไม่ใช่ว่าสังคมมันเสื่อมทรามหรืออะไรแบบนั้น
แต่เพราะข้าพเจ้าไม่มีความสามารถที่จะส่งต่อความร่ำรวยของตนไปยังรุ่นถัดไปได้
และพบว่าหนทางแห่งความสุขนั้น เป็นการสืบสายเลือดรุ่นสู่รุ่น และโชค
ไม่ได้เป็นไปได้ด้วยความพยายามอย่างที่คนพยายามหลอกลวงเรา

…. แล้วเรามีชีวิตไปเพื่ออะไร ?

ถ้าเราตั้งสมมติฐานว่า เราเกิดมาเพื่อมีชีวิตอยู่และตายจากไป
งั้นส่วนสำคัญคงเป็นระหว่างการเกิดมา และตายจากไป

ความสุข?

ความสุขเป็น Dynamic คือมันไม่ได้มีจริง ไม่ได้คงอยู่ถาวร และเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา

การไล่ตามความสุขก็เหมือนกับการไล่จับไอน้ำ
เรามองเห็นมัน สัมผัสและรู้สึกถึงมันได้
แต่เพียงชั่วคราวมันก็หายไป และไปอยู่อีกที่หนึ่ง

หลายคนจึงล้มเลิกที่จะหาความสุข และมองว่ามันเป็นเรื่องไม่จริง
เพราะความสุขเป็นเรื่องชั่วคราว

แต่ชีวิตในครรลองนั้นตรงข้าม

สังคมสอนให้เรามีอะไร “เป็นของตัวเอง”
มี บ้าน รถ การงานที่มั่นคง ครอบครัว ลูก สัตว์เลี้ยง
อะไรที่ถาวรและคงอยู่ตลอดไป หรืออย่างน้อยก็หวั่งว่าจะคงอยู่ตลอดไป

ซึ่งจากงานทดลองมากมายเรารู้อยู่แล้วว่า อะไรก็ตามที่เราถือครองอยู่
เมื่อเวลาผ่านไป ความสุข ความพึงใจ จะลดน้อยถอยลงตามกาลเวลา
เพราะความสุขเป็น Dynamic ในขณะที่เราพยายามเอา Static items หรือ Static status มาตอบ

มันทำให้เราก็วิ่งวุ่นไปเรื่อย ๆ เพื่อเก็บสะสมสิ่งของ สะสมสถานะ ให้ตอบกับความสุขตอนนั้น
เมื่อเวลาผ่านไป ชีวิตก็วนลูปกลับไปเหมือนเดิม

เพราะชั่วคราวมีต้นทุนในระยะสั้นต่ำกว่า

เมื่อความสุขเป็น dynamic เราอาจตอบโจทย์ความสุขแบบ dynamic ด้วย dynamic items
เพราะเมื่อเราเกิดมา มีความสุข และจากไป ดังนั้นสำนักแห่งความชั่วคราวน่าจะเป็นทางออกที่ตอบโจทย์นี้ได้

แต่นั่นแหละ ความชั่วคราวก็มีราคาที่ต้องจ่าย
ผู้เข้าสู่สำนักแห่งความชั่วคราวจำต้องไม่ละทิ้งอะไรไว้เบื้องหลัง
ไม่ว่าจะเป็นครอบครัว หรือแม้แต่สายใย DNA
ความโดดเดี่ยวข้างในลึก ๆ เป็นราคามหาแพงที่จำเป็นต้องรู้ล่วงหน้า
ว่านี่คือราคาที่เลี่ยงไม่ได้

และสุดท้ายเราอาจต้องเลือกปลายทางของชีวิตเอง
ว่าความชั่วคราวนี้จะอยู่ถึงเมื่อไหร่ และเมื่อไหร่ที่เราต้องจากไป

แผนเหล่านี้ต้องอยู่ในสามัญสำนึก และเราไม่มีวันเป็นอิสระใด ๆ ได้
เพราะมันก็เป็นแค่ตัวเลือกหนึ่งในการใช้ชีวิต

เท่านั้นเอง …