เพิ่งจบ challenge การวิ่งวันละ 10 กิโลเมตร เข้ายิม 45 นาทีต่อเนื่อง 30 วันมาเลยเอาบทสรุปมาเล่าให้ฟัง
1. ไม่ควรทำ คือถ้าแข็งแรงกว่านี้ ก็อาจจะ ok นะ แต่ถ้าแข็งแรงแค่ระดับผม การวิ่งทุกวันนั้นเป็นภาระละการทำร้ายร่างกายมากกว่าการพัฒนาตัวเอง เอาจริงๆการออกกำลังกายที่ดีคือการออกกำลังกายในหนักพอและพักผ่อนให้เพียงพอด้วย
2. การนอนมีผลมากที่สุดในปัจจัยทั้งหมด ถ้าวันไหนนอนไม่ดี นอนไม่พอ ความล้าประประสิทธิภาพในการวิ่งจะลดลงทันที อันนี้เห็นได้ชัดเจนมากๆ
3. การวางแผนอย่าางชาญฉลาด อาจจะดีกว่าการตะบี้ตะบันซ้อม เอาเข้าจริงๆถ้าพยายามวิ่งแบบนี้ไป 100 วัน 200 วัน ก็อาจจะทำให้มีพัฒนาการดีขึ้นจริง แต่ถ้าไปเทียบกับการวางแผนซ้อมดีๆแล้ว การวางแผนซ้อมดีๆใช้ความพยายามน้อยกว่ามากและได้ผลที่ดีกว่ามาก
4. วินัยเป็นเครื่องที่ย่อหย่อนไม่ได้ คิดไว้ตลอดว่าอยากหยุด แต่รู้ว่าถ้าหยุดไปแม้แต่วันเดียวทุกอย่างจะพังพินาศหมด เลยตัดสินใจที่จะวิ่งไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตลอด challenge เลยมีฉากที่ต้องวิ่งกลางฝนถึง 3 วัน
5. น้ำหนักไม่ลดลงเลย การออกกำลังกายไม่ช่วยเรื่องของการลดน้ำหนักจริงๆ แต่ถ้าควบคุมการกินจะลดลงทันทีใน 2 สัปดาห์ ลดลงแบบคงที่ด้วย
6. ทรมานที่สุดคือช่วงวันที่ 8 – 15 หลังจากนั้นมาจะเริ่มชินๆ แม้จะเหนื่อยแต่ก็รู้ว่าวิ่งได้แน่ๆ ในขณะที่ช่วงวันที่ 8 – 15 คิดทุกวันว่าจะเลิกวิ่ง
7. สิ่งที่ได้อย่างเดียวคือความเข้าใจในระบบความคิดเรื่องวินัย ว่าเออ สำหรับคนขี้เกียจอย่างเรา challenge น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีนะ ส่วนอย่างอื่นๆคิดว่าน่าจะไม่ค่อยมีประโยชน์เท่าไหร่
8. วันสุดท้ายตอนแรกคิดว่าเราคงจะรู้สึกโล่งอกยินดี แต่เปล่าเลยมันรู้สึกเฉยๆ พรุ่งนี้จะลองไปวิ่ง tempo ดูว่าจะเป็นยังไง แต่กล้ามเนื้อยังล้าอยู่มาก
9. จาก challenge นี้ยืนยันไปได้อีกอย่างนึงว่าเราไม่ได้ชอบวิ่งจริงๆด้วย แต่วิ่งเพื่อให้ได้ตามเป้าหมายเฉยๆ มันแค่ทำได้ ไม่ใช่ชอบทำ หรือรักที่จะทำ หลุดจาก list ของความเหมือนจะหลงไหลไปอีกอย่าง
10. ยังมีรูปแมวเหลืออีกเต็มสต็อก วิ่งไปได้อีกยาวๆ (ถ้าจะวิ่งอะนะ)