พอพูดถึง Life purpose หรือวัตถุประสงค์ของการมีชึวิตอยู่ นี่มันเจ็บปวดนะครับ ยิ่งเราอยู่ในยุคที่ใครๆก็บอกให้เราเดินตามหาความฝัน ทำตาม passion แถมยังมีไอดอลมากมายที่คอยย้ำให้ดูอีกว่าที่เค้าประสบความสำเร็จ(หรือที่เรานิยามว่าเค้าประสบความสำเร็จ) นั้นมาจากการเดินตามความหลงไหลและมีวัตถุประสงค์ของเดินดำเนินชีวิตทั้งสิ้น !

เราทุกคนเลยกลายเป็นว่าเรามี “เป้าหมายชีวิต” เป็นการค้นหา “เป้าหมายชีวิต” ไปเสียอย่างนั้น…

ธุรกิจไลฟ์โค็ช ศาสตร์ NLP เลยเฟื่องฟูเพราะสามารถเติบเต็ม ตอบโจทย์ชีวิตที่กำลังมองหาเป้าหมายได้
จะว่าไปก็เป็นตลกร้าย *ที่วิชาที่ว่าด้วยการเข้าใจตนเองจะต้องมีคนมาพยายามทำให้เราเข้าใจตนเอง แถมสามารถรวมเอาคนเยอะๆมาอยู่ในห้องเดียวกันแล้วค้นหาเป้าหมายของชีวิตที่ไม่เหมือนกันได้ในคราวเดียวกันเสียด้วย !!! [ถ้าคุณอ่านมาถึงตรงนี้รบกวนลองกลับไปอ่านที่เครื่องหมาย * จนมาถึงหน้าวงเล็บอย่างช้าๆอีก 2 รอบแล้วค่อยๆคิดตามมันและหาทางโต้แย้งมัน]

มาถึงตรงนี้ผมไม่ได้โต้แย้งว่ามนุษย์เราไม่ควรจะมีเป้าหมายของชีวิตนะครับ การมีเป้าหมายชีวิตนั้นเป็นเรื่องที่ดี แต่ต้องเข้าใจว่าเป้าหมายที่ว่านั้นอาจจะไม่ได้คงอยู่ถาวร และอาจไม่ได้เป็นทุกอย่างของชีวิตและไม่ใช่ทุกคนที่ต้องมีมัน ใช่ครับ

ไม่ใช่ว่าทุกคนจะต้องมีเป้าหมายของชีวิต

ไม่ใช่ว่าทุกคนจะต้องมีเป้าหมายของชีวิต

ไม่ใช่ว่าทุกคนจะต้องมีเป้าหมายของชีวิต

ไม่ใช่ว่าทุกคนจะต้องมีเป้าหมายของชีวิต

ไม่ใช่ว่าทุกคนจะต้องมีเป้าหมายของชีวิต

 

เราเล่นกับแมวไม่ใช่เพราะเป้าหมายของชีวิต เรามองน้ำไหลผ่านลำธารไม่ใช่เพราะกำลังทำตามเป้าหมายของชีวิต เราลูบไล้ไปบนมอสเขียวๆนุ่มๆนั่นก็ไม่น่าจะใช่เป้าหมายของชีวิต

OSHO นักเขียนชาวอินเดียเคยเขียนไว้ว่า

“ชีวิตนั้นไม่มีเป้าหมาย มันเป็นแค่การละเล่นชั่วคราวเท่านั้น ถ้ามีเป้าหมายชีวิตคุณจะสูญเปล่าเพราะมัวแต่ไปตามหาเป้าหมาย”    

เอาเป็นว่านี่ก็เป็นอีกทางของความคิดเลย OSHO เน้นไปที่ความสุขของชีวิตไม่ยึดติดกับเป้าหมายหรือพรุ่งนี้และมองว่าทุกอย่างว่างเปล่า ….

เวลา OSHO เขียนอะไรออกมามันตบกบาลเราได้อย่างรุนแรงดีเหมือนกัน แต่ไม่จำเป็นต้องไปเชื่อเสียทุกอย่างก็ได้เอาไว้เป็นอีกไอเดียที่คอยเบรกๆเราไว้ให้ถ่วงน้ำหนักความคิดจากแนวหลักของสังคมเสียบ้าง

---

 

เคยรู้จักทฤษฏีความต้องการ 5 ขั้นของ มาสโลว์ไหม?

 

คนชอบเราทฤษฏีนี้มาอธิบายความต้องการและการคงอยู่ของมนุษย์โดยลืมไปว่านี่ไม่ใช่กฏแต่เป็นเพียง ทฤษฏี

ส่วนกฏกับทฤษฏีต่างกันยังไงนั้นผมท้าทายให้ทุกท่านไปค้นหาต่อเอาเอง… .

โดยเชื่อกันว่ามนุษย์เราทุกคนล้วนต้องการตามลำดับขั้นนี้เหมือนกันหมด ดังว่ามนุษย์นั้นมีพิมพ์เขียวเดียวกัน โดยการค้นหาเป้าหมายของการดำรงค์ชีวิตนั้น อยู่ลำดับบนสุดเลย เหมือนว่านี่คือสิ่งที่เติมเต็มให้เรานั้นสมบูรณ์

เป็นเช่นนั้นจริงไหมผมเองก็ตอบไม่ได้…

แต่มนุษย์เราล้วนแตกต่างกัน บางคนเคยมีเป้าหมายอันยิ่งใหญ่ของชีวิตที่ซึ่งตอนนี้การเลี้ยงลูกให้เติบโตขึ้นมากลายเป็นภาระกิจอันยิ่งใหญ่กว่า หรือบางคนไม่เคยคิดค้นหาเป้าหมายของการดำรงค์อยู่ของชีวิตเลยแต่กลับกลายเป็นผู้ส่งต่อภาระกิจการดำรงค์อยู่ของชีวิตให้กับคนอีกมากมาย

ดังนั้นจะมีหรือไม่มีเป้าหมายของการใช้ชีวิต ชีวิตก็ยังคงดำเนินไป และมันอาจไม่ใช่เป้าหมายที่ต้องไปค้นหาเป้าหมายที่อาจถูกสมมติมาด้วยกระแสของความสำเร็จในสังคม

จากการที่เรามีอำนาจการมองเห็น (Visibility) มากขึ้นจนแทบไม่จำกัดผ่านทาง internet
เราสร้างมุบอด (blind spot) อันมหึมาตามไปด้วยเหมือนแสงกับเงา

เรามองไม่เห็นคนที่มีเป้าหมายของชีวิตชัดเจนที่ล้มเหลวและไม่มีทางสำเร็จจนตายไป เหมือนกันที่เรามองไม่เห็นคนที่ไม่มีเป้าหมายชีวิตที่ประสบความสำเร็จ

จะมีเป้าหมายชีวิตก็ดี ไม่มีเป้าหมายชีวิตก็ดีแต่เราแค่ไม่ควรไปต้องเดือดร้อนกับมันมากนักถ้ามันมีมันอาจจะเป็นสิ่งที่มีอยู่แค่ชั่วคราว ถ้ามันไม่มีมันก็อาจจะเป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่แค่ชั่วคราว

เพราะทุกอย่างมันก็แค่ชั่วคราว…..