“Remember me, though I have to say goodbye
Remember me, don’t let it make you cry
For even if I’m far away I hold you in my heart
I sing a secret song to you each night we are apart
Remember me, though I have to travel far
Remember me, each time you hear a sad guitar
Know that I’m with you the only way that I can be
Until you’re in my arms again
Remember me”

---

ตัวตนของเรานั้นมีอยู่ได้
เพราะคนอื่นจำเราได้

เราเคยอ่านประโยคข้างบนมาจากที่ไหนซักแห่งนานมาแล้ว แนวคิดนี้เชื่อว่าตัวตนของเรานั้นดำรงอยู่ได้หรือเป็นแบบใดเพราะผู้คนรอบข้างจำได้ว่ามันมีอยู่ ถ้าคุณยังถูกจดจำไม่ว่าจะอยู่หรือตายไปเราจะยังคงมีตัวตนอยู่ตลอดกาล ….

---

ภาพยนต์แอนนิเมชั่นเรื่อง CoCo เป็นเรื่องราวที่เกี่ยวกับเทศกาล วันแห่งความตาย หรือ Day of Dead ของประเทศแม็กซิโกที่จะเชื้อเชิญญาติผู้ล่วงลับไปแล้วกลับมารับของเซ่นไว้ (เหมือนเชงเม้งของคนไทยเชื้อสายจีนในบ้านเรา) โดยผู้ที่จะกลับมาจากโลกแห่งความตายได้จะต้องถูกจดจำโดยคนในครอบครัวได้ ดวงวิญญาณที่ถูกลืมจะต้องสูญสลายหายไปในที่สุด เรียกได้ว่าเป็นการตายอย่างแท้จริง….

มนุษย์บางคนก็ตายไปทั้งๆที่มีชีวิตอยู่เหมือนกัน…

เราเคยหลงลืมใครไปบ้างไหม? ใครที่เคยใช้ชีวิตร่วมกับเรา เพื่อนร่วมชั้นเรียนที่เงียบๆ ที่ซ่อนอยู่ตามมุมห้อง คนที่เรานึกหน้าไม่ออก มีเพียงเค้าลางบางๆที่คลับคล้ายคลับคลาว่าจะจำได้ แต่เราจำเขาไม่ได้หรอก!
เขาคนนั้นได้ตายไปจากความคิดของเราแล้ว ฟังดูเป็นเรื่องน่าเศร้าใช่ไหม?

 

หนึ่งในจุดมุ่งหมายสูงสุดของมนุษย์ที่เราไขว่คว้าหากันมาตั้งแต่ 3000 ปีก่อนนั่นคือความเป็นอมตะ
จิ๋นซี่ฮ่องเต้ พยายามตามหาสมุนไพรมากมาย แร่ธาตุต่างๆที่เล่าขานว่าจะทำให้ตนเองอยู่ไปตลอดกาลด้วยทรัพยากรทุกอย่างที่ตัวเองมี จนต้องตายด้วยภาววะเป็นพิษจากปรอทด้วยวัยเพียง 49 ปี

การอยู่ไปชั่วนิรันดร์นั้นอาจไม่ได้ซับซ้อนเท่าที่ จิ๋นซี ฮ่องเต้พยายามควานหา แต่การถูกบอกเล่ามายาวนานเกินสามพันปีก็อาจจะบอกได้ว่า จิ๋นซีได้ประสบความสำเร็จอย่าที่เขาตั้งใจไว้แล้วก็ได้

ไม่ใช่แค่คนข้างนอก ตัวเราเองก็หลงลืมตัวเองไปบ้างเหมือนกัน

ตัวเราที่เคยสนุกสนานกับงาน ตัวเราเองที่เคยมีคำถามมากมาย ตัวเราเองที่เคยคิดฝันถึงอนาคต
เราค่อยๆฆ่าเราคนนั้นอย่าช้าๆด้วยการค่อยๆลืมมันไป เมื่อถึงวันหนึ่งเราคนนั้นก็อาจหายไปโดยสมบูรณ์

เป็นเรื่องน่าเศร้าใช่ไหม?

---

---

ประเด็นหลักในเรื่องนี้ก็วนเวียนอยู่กับการตายและการมีอยู่ด้วยความทรงจำนี่แหละ อาจฟังดูง่ายๆแต่ก็เป็นประเด็นที่ซับซ้อนถ้าเราจะคิด ตัวเรื่องเองแตกต่างจากแอนนิเมชั่นของดิสนีย์เรื่องอื่นๆที่ใส่เพลงมาอย่างพร่ำเพรื่อแต่เรื่องนี้กลับเลือกจังหวะใส่เพลงมาอย่างลงตัวและมีเหตุผล (นึกภาพว่าอยู่ดีๆ เราคงไม่ร้องเพลงใส่กันตอนเราเดินไปปลุกพี่สาวที่ห้องหรือจริงไหม?) นอกจากนี้แล้วเรื่องยังคงสะท้อนเรื่องความผูกพันในครอบครัวได้ออกมาอย่างซาบซึ้งและน่ารักในเวลาเดียวกัน

นี่คงเป็นแอนนิเมชั่นที่ดีที่สุดเรื่องหนึ่งของดิสนีย์ ที่ไม่ได้เลือกเล่าประเด็นที่ซับซ้อนอย่าง inside out หรือเล่าเรื่องตามขนบธรรมเนียมอย่าง Frozen แต่กลับเล่าเรื่องเทศกาลบ้านๆ เรื่องความผูกพันบ้านๆ ได้ออกมาอย่างมีชั้นเชิง

และเมื่อดูจบแล้วทำให้เราเกิดคำถามกับตัวเองว่า….”เราหลงลืมใครไปบ้างหรือเปล่า?”