ตระนาวศรีเทรล 2016 (รีรันยาวมากกก)

เค้าว่ากันว่าตีเหล็กต้องตีตอนร้อน ….
รีวิวตระนาวศรีเทรลก็เช่นกัน ต้องรีวิวตอนยังบาดเจ็บ….

ปีที่แล้วได้มาสัมผัสกับความซาดิสม์ของสนามนี้มารอบนึงแล้ว

ปีนี้เค้าบอกว่า single loop รอบเดียวจบไม่ต้องซ้ำเขาแหลมสองรอบเลยกดสมัครโดยไม่ลังเล

ปีที่แล้วตอนขึ้นเขาแหลมรอบสองเจ็บขามาก เจ็บมากชนิดที่ว่าไม่สามารถก้าวต่อไปได้แม้แต่ก้าวเดียว

จนต้องนั่งพัก และนั่นเป็นการนั่งพักในสนามแข่งครั้งแรกในชีวิต(แต่ก่อนขยันกว่านี้มากเวลาอยู่ในสนามแข่งจะไม่ยอมพักแม้แต่นาทีเดียวทุกวินาทีคือการเคลื่อนที่ไปข้างหน้า)

หลังจากนั้นก็ติดใจการนั่งพักในสนามแข่งเรื่อยมา ฮ่าๆๆๆ

แต่ยัง ยังไม่เข็ด ! ปีนี้กลับมาอีกรอบด้วยร่างกายที่ฟิตเท่าเดิมแต่ฟอร์มตกอย่างร้ายกาจ!!!

     รู้สึกเพลียๆจากการสังสรรค์กับเพื่อนๆคืนก่อนหน้าและการนอนน้อยติดต่อกันมาอาทิตย์หนึ่ง ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอนตี 1 แล้วเริ่มรู้สึกกระสับกระส่ายนอนไม่หลับ ข้างห้องคุยกันเสียงดังตลอดเราก็นอนแอบฟังไปเรื่อยๆนานมากจนหลับไปเอง

23:33 ตื่นมากลางดึกรู้สึกปวดหลังนิดๆ พยายามข่มตาลงให้หลับ

00:30 พี่โจตื่นขึ้นมาแล้วผมเองที่นอนไม่ค่อยหลับก็รู้สึกตัวด้วยพยายามข่มตานอนต่อแต่มันเป็นเพียงการหลับตาเท่านั้นไม่ใช่การหลับแถมไปเพิ่มความเครียดในการพยายามหลับอย่างไม่จำเป็นเลยตื่นมาเลยดีกว่า…..

02:30 เริ่ม check BIB จู่ๆภาพ flashback ก็กลับมาความทรมาณของปีที่แล้วแม้ว่าหน้าตาจะยิ้มแย้มทักทายเพื่อนๆไปทั่วแต่ในใจกลัวอย่างร้ายกาจ

     ตอนนั้นนึกอะไรไม่ออกแล้วคิดอย่างเดียวว่าเราน่าจะได้เปรียบเรื่องขึ้นลงภูเขาจึงเร่งฝีเท้าออกตัวตามเหล่าอีลีทไปเพื่อไปอยู่แนวหน้า….. และพบว่าทางราบนี่ไม่มีทางเลยที่จะตามเหล่าอีลีทได้ทัน

    แม้ว่าจะอ่อนซ้อมแค่ไหน วิ่งจนเหนื่อยยังไงแต่ระยะเพียง 3 km ไม่มีทางเลยที่หัวใจจะพุ่งสูงขนาดนี้ จู่ๆอัตราการเต้นของหัวใจของผมก็พุ่งขึ้นไปจนถึงขีดจำกัด ซึ่งรู้ได้จากอาการกลืนน้ำลายไม่ลง มือชาและหายใจทางจมูกเพียงอย่างเดียวไม่ได้ จึงตัดสินใจเดินเพื่อลดอัตราการเต้นของหัวใจลง

     ทางขึ้นเขาที่คิดว่าตัวเองถนัดกลายเป็นของยากขึ้นมาทันตา อัตราความเร็วลดลงฮวบๆแม้ว่าจริงๆทางจะไม่ได้ชันมากและพยายามจะเลี้ยงลมหายใจของตัวเองให้สม่ำเสมอแล้วแต่ก็ไม่ทำให้ความเหนื่อยหรืออัตราการเต้นของหัวใจลดลง ตั้งแต่กิโลที่ 5 ลงไปคือทางลงเขาที่ต้องวิ่งผมกลับทำได้แค่เดินช้าๆ เท่าที่ลมหายใจจะไหว ปล่อยให้แสงไฟคาดหัวจากนักวิ่งคนอื่นๆสาดส่องผ่านตัวผมไปคนแล้วคนเล่า

     ระยะทางราวๆ 8 กิโลกว่าๆทางลงเขากำลังจะสิ้นสุดลงผมกลับเลือกเหยียบหินก้อนที่ไม่มั่นคง! จากประสบการณ์การเดินป่าจะทำให้เราตัดสินใจได้ค่อนข้างแม่นยำว่าเราจะเลือกเหยียบหินก้อนไหน ถ้านี่เป็นหวยผมคงเจอแจ็คพ็อตเข้าแล้วหินที่ดูแข็งแรงกลับรับน้ำหนักตัวที่ทิ้งลงไปไม่ไหวแตกและสะบัดเอาขาซ้ายผมบิดตามไปด้วย ถึงแม้ว่าจะโชคดีที่มี trekking pole คอยรับน้ำหนักตัวไว้บ้างแต่ผลที่ได้คือขาซ้ายแพลง ร้องโอดโอยเรียกพี่ใหญ่แห่งสวนลุมอยู่พักนึงพร้อมทั้งกะเพลกไปเรื่อยๆ ในใจเริ่มหาเหตุผลจะ DNF

     หลังจากขึ้นเขาเขียวมาได้ซักพักได้สัมผัสความชื้นยามค่ำคืนของป่าเพียงลำพัง ฟังเสียงนกกลางคืนและแมลงร้องระงม จู่ๆร่างกายก็ฟื้นตัวอัตราการเต้นของหัวใจกลับสู่สภาวะปกติและเริ่มกลับมาวิ่งได้อีกครั้งและเริ่มแซงนักวิ่งบางคนได้แล้ว ระหว่างนั้นก็เริ่มมีความหวังที่จะได้เห็นพระอาทิตย์กำลังจะขึ้นที่เขาแหลมอีกครั้ง

     ระหว่างที่ไล่แซงนักวิ่งคนแล้วคนเล่าขึ้นมาเรื่อยๆเพื่อขึ้นยอดเขาแหลม จู่ๆก็เจอคนที่คุ้นตาแต่ไม่น่าจะเป็นไปได้ คนๆนี้ไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่เวลานี้ ผมจึงลองเดินไปเข้าจี้ใกล้ๆเพื่อจะดูหน้าปรากฏว่าคือพี่โจ Jirapong Loh สุดยอดนักวิ่งแนวหน้าจริงๆด้วย ซึ่งในความเป็นจริงไม่น่าจะเป็นไปได้ที่ผมจะตามพี่โจทันไม่ว่าจะสนามไหนก็ตาม

    “WS2 อยู่อีกไกลไหม” คือประโยคแรกที่พี่โจถามขึ้นมา (WS คือสถานีที่เราสามารถเติมน้ำได้)

ปรากฏว่าพี่โจเข้าใจผิดว่านั่นไม่ใช่ WS และไม่ได้เติมน้ำมา

ตอนนี้ น้ำหมด trekking poleหัก ล้มมีแผลเต็มตัว ตะคริวขึ้น และรองเท้ากัด!!!!

“WS หน้าอยู่อีก 5 โล ใกล้ถึงยอดเขาแหลมแล้วเดี๋ยวดูดน้ำผมซักหน่อยแล้วพักกินก่อนค่อยไปต่อครับ” วินาทีนั้นผมมีคำแนะนำได้เท่านั้น เพราะผมเองก็ไม่ได้เติมน้ำมาตั้งแต่ออกวิ่งเช่นกันเนื่องจากคนเยอะและมืดไม่สะดวกอย่างมาก

เป็นคำพูดที่เพื่อนชาวออสซี่ของผมคนนึงเคยบอกไว้ ตอนได้ฟังก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่แต่ตอนนี้ผมกลับมาที่นี่อีกแล้วที่ๆผมคิดถึงมันบ่อยๆ ยอดเขาแหลม

ชื่นชมธรรมชาติและฝูงหมาอยู่พักนึงก็ไปต่อ

หลังจากนี้ไปคือ down hill ยาวๆ 4 กิโลสนุกแน่

---

---

     เสียงเพลงแรกที่โหลดไว้ในโทรศัพท์ดังขึ้น ท่ามกลางแสงอาทิตย์แผดเผาที่ยิ่งทำให้อัตราการเต้นของหัวใจของผมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แน่นอนมันไม่ได้ทำให้ความเหนื่อยลดลงไปแต่มันทำให้ผมลืมความเหนื่อยนั้นไปได้บ้าง

     เสียงเพลงปลุกเร้าให้ผมลองวิ่งแต่เมื่อลองวิ่งกลับพบว่าไม่สามารถวิ่งได้เลย นิ้วเท้าทั้งสองข้างระบมไปหมดเพราะถุงเท้าวิ่งแบบห้านิ้วราคาแพงนั้นรั้งนิ้วเท้าเอาไว้และท่ามกลางแสงแดดแบบนี้การถอดถุงเท้าเปลี่ยนไม่น่าจะเป็นทางเลือกที่ฉลาดนัก ทางเลือกจึงเหลือแค่ขึ้นไปให้ถึงยอดเขากระโจมให้ได้เท่านั้น!!

12:00 ผมก้มมองนาฬิกาจับระยะทางบนข้อมือ ผ่านมาแล้ว 36 กิโลเมตรด้วยระยะเวลา 9 ชั่วโมง แสดงว่าผมเหลือเวลาอีก 8 ชั่วโมงสำหรับ 23 กิโลเมตรที่เหลือฟังดูเป็นตัวเลขที่สมเหตุสมผล แต่ ณ เวลานั้นเหตุผลดูจะเป็นเรื่องรองๆ แล้ว แต่ละก้าวที่เคลื่อนที่ไปเหมือนไม่มีวันสิ้นสุดเวลาดูยืดยาวออกไปเป็นอนันต์ และไม่ว่ามองไปข้างหน้าอย่างไรก็ไม่เห็นทางราบเสียที ส่วนพี่โจนั้นหลังจากฟื้นกลับมาก็ทิ้งผมไปไม่เห็นฝุ่นแล้ว

     ในที่สุดระยะทางอันดูเหมือนเป็นอนันต์ก็จบลงเสียทีบนเขากระโจมเจ้าหน้าที่แจก trail boy ให้กับ 50 คนแรกที่มาถึงเข้าใจว่าตอนนี้มีคนมาถึงเขากระโจมแค่ 37 – 38 คนเท่านั้น

ผมจัดแจงหลบใต้ร่มเงาเปลี่ยนถุงเท้าที่เตรียมมา เสียดายที่บนนี้ไม่มีน้ำอัดลมคงมีเพียงน้ำหวานผสมเท่านั้น แต่ก็กินน้ำหวานลงไปจนจุก ตอนนี้ขนาดน้ำเปล่ายังต้องกินแล้วบ้วนทิ้งเพราะกลืนไม่ลงเลย คราวนี้ตั้งใจนั่งพักให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้

12:45 ดูเหมือนว่าน้ำหวานที่ทยอยยัดเข้าไปจะช่วยได้จริงๆรู้สึกว่าเริ่มมีกำลังขึ้นมาอีกครั้งจึงเอาน้ำราดหัวให้พอเปียกๆ แล้วเหยาะๆลงเขากระโจมมาเส้นทางขาลงบวกกับการที่เปลี่ยนถุงเท้าทำให้ทุกอย่างดีขึ้นมาก

จนมาเจอพี่หมู Taweewut Waicharoen พี่บี Wararit Saengdaeng Bee และเฮียไช้ Boonchai Wongpairin pack 3 กันมาซึ่งผมก็ได้ให้กำลังใจทุกคนไปว่า “ชันมากๆ”

    กลับมาถึง WS4 ในสภาพสะบักสะบอมปนตกใจเพราะที่สถานนีนี้มีเพื่อนๆมาอออันอยู่เต็มไปหมด ด้วยสีหน้าร่าเริงยิ้มแย้มแจ่มใสกันเกือบทุกคน

     “อาร์ทททททท” เสียงแหลมลากยาวมาจากใครซักคนในกลุ่ม ผมมองตามต้นเสียงไป พี่ปลาร้อยไมล์นี่เอง อยู่กับวิวร้อยโล โจอี้ร้อยเมตร(ความยาว) ถึงได้รู้ว่าหลายๆคนมาโดน cut off ที่สถานนีนี้

ผมเองกลับนึกในใจอยากโดน cut off ที่สถานนีนี้เหมือนกัน เพราะไม่อยากเจอถนนร้อนนรกอีกแล้ว ลังเลอยู่พักใหญ่ แต่ดูท่าทางพี่ปลาจะไม่ยอมให้ผมออกจากการแข่งได้ง่ายๆ

“เดี๋ยวก็กลับเข้าป่าแล้ว” เสียงจากพี่โจอี้ Joey Sittidet ดังเตือนสติผม

ลองพยายามกินข้าวผัดดูแต่ก็กินไม่ได้จริงๆ ข้าวดิบ!! กินได้แค่ไข่ที่นิ่มๆที่ติดอยู่กับข้าวเท่านั้น

พลังงานที่เหลืออยู่ตอนนี้น่าจะมาจากน้ำหวานเพียงอย่างเดียว !!! แต่พลังใจนี่เหลือล้น

ระหว่างทางได้สวนทางกับเพื่อนๆหลายคนที่ไม่ทัน cut off ที่คอยให้กำลังใจตลอดทาง

ตอนนี้จำนวนคนในสนามน่าจะลดลงเรื่อยๆ และน่าจะเหลือไม่ถึง 100 คนแล้ว ….

14:00 อีกครั้งที่กลับมาที่ลำธาร ลำธารที่ผมมักได้ยินเสียงของนักวิ่งบ่นว่าชัน ว่าลื่น แต่ทุกครั้งที่ผมได้ยินเสียงน้ำในป่านั่นคือเสียงของชีวิต มันกระตุ้นเร้าให้ผมวิ่งเข้าไปหา ผมเอาหน้าจุ่มลงไปในลำธารแล้วดื่มน้ำจากลำธาร ซึ่งเย็นและอร่อยและเป็นเพียงน้ำเปล่าอันเดียวในตอนนี้ที่ผมดื่มได้โดยไม่รู้สึกกระอักกระอ่วน จำไม่ได้ว่าดื่มไปเท่าไหร่แต่กินจนกระทั่งพุงป่อง

ตอนนี้อัตราการเต้นของหัวใจผมกลับมาปกติอีกแล้วและเริ่มไล่เก็บนักวิ่งที่นำผมไปได้บ้างจนกระทั่งมาเจอ เบ้กกี้ Jutapon Kaeoprakhon ซึ่งนำผมไปไกลมากเดินกระเผลกๆอยู่ จึงใช้โหมดซอมบี้เดินบ่นไปเรื่อยๆด้วยกัน แต่คราวนี้เส้นทางไม่ได้นำเราขึ้นเขาไปทางที่ลง WS3 เดิมกลับพาเราเบี่ยงซ้ายเลาะไหล่เขาซึ่งเป็นทางที่ technical มากถึงกับต้องเอ่ยปากว่า “นี่พี่โต้งไปดูงานเกาะช้างมาใช่ไหม?”

ถึงแม้จะมีความชันไม่เยอะและระยะทางใกล้กว่าเกือบกิโลแต่กลับต้องใข้สมาธิกับเส้นทางค่อนข้างเยอะ

     นี่อาจจะเป็น WS เดียวในสนามนี้ที่ผมไม่ได้คิดถึงเรื่อง DNF เลย เช่นเคย WS นี้คราคร่ำไปด้วยนักวิ่งระยะ 29 กิโลที่โดน cut off หลายๆคนมีอาการบาดเจ็บ บางคนกำลังทยอยลงมายัง WS3 นี้ส่วนใหญ่รู้สึกว่าดีแล้วที่ไม่ได้ไปต่อ ผมพยายามอย่างมากที่จะกินอะไรลงไปเพื่อให้ได้พลังงานเพิ่มแต่ WS นี้มีเพียงข้าวดิบไข่เจียวเหมือนเดิม น้ำหวานไม่หวานเหมือนครั้งแรกอาจจะเพราะต้องแจกจ่ายให้กับนักวิ่งปริมาณมหาศาล เลยอาศัยดื่มเกลือแร่แทนน้ำหวานไป กินไข่ลงไปได้นิดหน่อย นั่งพักราว 10 นาที

ผ่านไป 30 นาทีจาก WS3(บ้านกี้) ตอนนี้รู้สึกขอโทษภูเขาอยู่เบาๆที่ไปเรียกมันว่า “ภูเขาลูกเล็กๆ”

ผ่านไป 30 นาทีผมเคลื่อนตัวห่างจากบ้านกี้มาได้แค่ 1 km เท่านั้น ในใจนับถอยหลังถึงเส้นชัยอยู่เรื่อยๆ

เชื่อว่าหลายๆคนคงรู้สึกเช่นเดียวกับผมเมื่อเจอป้าย End of Up Hill ตอนนี้หัวใจกลับสู่สภาพปกติแล้ว ถึงเวลาที่จะวิ่งได้แล้ว ผมออกวิ่งลงจากเนินเรื่อยๆ ด้วยสภาพกล้ามเนื้อที่บอบช้ำเต็มทีแต่เพียงแค่ไม่ถึงกิโลเมตรจากทางลงเขา ขาขวาที่ไม่เคยเป็นอะไรเลยก็แพลงบนพื้นราบๆขึ้นมาเฉยๆ เป็นการขาแพลงรอบที่ 3 ของ race นี้!

แต่ถึงจุดนี้แล้วยังไงก็ต้องจบก่อนมืดให้ได้ !! แม้จะเจ็บยังไงก็จะไม่ลดความเร็วลงเด็ดขาด

     หลุดออกจากป่ามาได้ก็พบกับน้ำตกใหญ่ที่มีป้ายเขียนว่าทื่อๆว่า “ชั้น 7” แต่ไม่สามารถหยุดถ่ายรูปได้ แสดงว่าเราอยู่น้ำตกแล้ว แสดงว่าอยู่ใกล้เส้นชัยมากแล้ว

ทางลงน้ำตกเป็นชั้นหิน และบันไดหินที่สร้างความบอบช้ำแก่กล้ามเนื้อได้มาก ในใจคิดว่าทำไมผู้จัดต้องมาเลือกทรมานนักวิ่งในกิโลท้ายๆด้วย แต่ในความจริงแล้วความทรมานเพิ่งเริ่มต้นขึ้นเท่านั้นเอง…

     หลังจากผ่านสะพานข้ามน้ำตกมาทุกคนจะได้เจอกับบันไดหินที่ทอดตัวยาวขึ้นไป

ใช่ครับ ขึ้นไปคือมันดันกลายเป็นทางขึ้น! และลงสลับกันไป แม้ว่าตอนนี้ความเจ็บปวดจะเริ่มถามหาแต่ความปิติยินดีนั้นมีพลังมากกว่าทำให้ผมสามารถวิ่งขึ้นและลงบนบันไดหินได้ แม้ไม่เร็วมากแต่ก็พอทำเวลาได้

     เสียงของพี่แซม Sam Klaikluan ดังมาเป็นระยะๆแสดงความยินดีกับคนวิ่ง

“ได้ยินเสียงแบบนี้แสดงว่าใกล้มากแล้ว ระยะน่าจะขาด” ผมคิดอยู่ในใจ

แต่เปล่าเลยเส้นทางกลับพาผม วกหนีเสียงนั้นไปทางขวามือเรื่อยๆ

     ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรแจ้งคนที่อาจจะรออยู่ที่เส้นชัยว่าระยะเหลือไม่ถึง 1 km แล้วหลังจากวางหู เก็บโทรศัพท์ให้แน่นสูดหายใจสองสามเฮือก ผมก็ออกวิ่งด้วยความเร็วเท่าที่ตัวเองจะวิ่งได้ ……

ข้อดี : งานจัดดีมากตั้งใจดีมีรายละเอียด/ staff ดูแลดี /น้ำเพียงพอ /ริ้บบิ้นและป้ายติดไว้อย่างทั่วถึงไม่ต้องใช้เวลาสังเกตมาก

ข้อติติง : ข้าวดิบ!!! / ทางขึ้นลงน้ำตกน่าจะผูกเชือกไว้ให้นักวิ่งเกาะหน่อยดูอันตรายอยู่ /หลายๆจุดช่วงกลับจาก WS4 ไป WS3 มีช่วงอันตรายที่น่าจะผูกเชือก safety ได้อยู่แต่ก็ไม่ได้ทำ แต่ก็เข้าใจว่าด้วยสภาพสนามและกำลังคนน่าจะไม่พอ /

เสียดายปีนี้ร่างกายไม่ค่อยพร้อมเท่าไหร่จะอ้วกตลอดเวลา เลยกลายเป็นการทรมานตนไปซะงั้น

ถ้าร่างกายพร้อมกว่านี้น่าจะสนุกกว่านี้ เสียดายที่ปล่อยตัวดึกจังไม่เห็นบ่อคลึงตอนเช้าเลยน่าจะสวยมาก ขอบคุณ เพื่อนๆทุกคนในสนามที่ผมเอ่ยไปข้างต้นที่ให้ผมเกาะไปและต้องมาทนฟังผมพูดและเล่นมุขเห่ยๆ จริงๆคือเหนื่อยมากอยากหาเพื่อนคุย

ขอบคุณ ทีมงานจัดงานโดยเฉพาะ volunteer ที่ไม่สามารถ tag ชื่อได้ทุกคนที่อุตส่าห์ขึ้นลงเขาหลายรอบผูกริบบิ้นทำทางให้พวกเราได้มาทรมานตนเอง