ในกิโลหนึ่งของชีวิต ….
ทุกคนจะเจอเรื่องแย่ๆ ผ่านเข้ามา
ไม่ได้มาแค่ 1 หรือ 2 แต่มาเป็นชุด มาชนิดนี่เราไม่อาจคาดเดาได้ว่าเมื่อไหร่จะหยุด ……

…ผมไม่เคยชอบ “ความผิดพลาด” เลย
แต่นั้นแหละ “ความผิดพลาด” มักเกิดขึ้นกับผมอยู่ตลอดเวลา

คำปลอบใจที่สวยหรูของ “ความผิดพลาด” เค้าบอกว่ามันคือ การเรียนรู้
แต่ก็นั้นแหละ ใครๆก็รู้กันว่านั้นเป็นแค่คำปลอบ มันไม่ใช่ความจริง !

ไม่ได้หมายความว่าชีวิตจะผิดพลาดไม่ได้เลย …. แต่มันก็ไม่ควรเกินขึ้นซ้ำซาก และบ่อยเกินไป
และ “ความผิดพลาด” มักเป็นแผลในใจของเราเสมอ

และยิ่งกว่านั้นเมื่อมันถาโถมเข้ามาติดต่อกันมากพอ …
มันมีกำลังพอที่จะกัดกร่อนจิตใจของเราให้ล้า …อยากหยุด อยากถอยได้เหมือนกัน

สิ่งที่พอจะทำได้จริงๆใน สถานการณ์แบบนี้คือ หยุด!
แล้วตั้งหลัก กลับมาทบทวนความผิดพลาด

ในฐานะกูรูของการหลงทาง ผมสามารถบอกได้เลยว่า ….
สิ่งที่แย่ที่สุดของการหลงทางคือการที่เราคิดว่าเราไม่ได้หลงทาง !!
ฉะนั้นเวลาเดินทางผมจึงดูแผนที่บ่อย และตรวจทานตลอดว่าเราอยู่ตรงไหนแล้ว

เหมือนกันในกิโลหนึ่งของชีวิตที่ฟ้าฝนกระหน่ำ
ทางที่ดีทางหนึ่งอาจจะเป็นการ “หยุด”….
แล้วตั้งหลัก ตั้งสติ ทบทวนความผิดพลาด
ตั้งเป้าหมายใหม่ วางแผนใหม่ แม้กระทั่งสอบทานว่าเรากำลังหลงทางอยู่หรือเปล่า

การใช้ชีวิตก็เหมือนกับการเดินทาง
ไม่จำเป็นที่เราจะต้องเดินไปข้างหน้าอย่างเดียว
การถอยหลัง การหยุดพัก หรือการเติมน้ำมันก็เป็นส่วนหนึ่งของการเดินทางเหมือนกัน