ความปวดร้าวของคนนอกฝูง

Posted by

มนุษย์เป็นสัตว์สังคม

เรื่องพื้น ๆ ที่เราน่าจะเริ่มเรียนมาตั้งแต่ยังเด็ก
แม้จะจำไม่ได้ว่ามันอยู่ในวิชา สังคม วิทยาศาสตร์ หรือศาสนา
แต่เราก็ท่องกันมาแต่เด็กแบบนี้

ว่าแต่ ว่า….มันจะมีไหมมนุษย์ที่ไม่ได้อยู่ในสังคม?

สังคมคือความซับซ้อนที่ซ่อนอยู่ในพันธุกรรมของสิ่งมีชีวิต
สังคมแบบมนุษย์มีทั้งลำดับชั้น และการเกื้อกูลระหว่างชั้น
สังคมจึงได้เริ่มต้นจากการที่ส่วนของสังคม รวมกลุ่มเพื่อความอยู่รอด
และพัฒนาความสัมพันธ์ขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็นสังคมขนาดใหญ่


เมื่อวานก่อนนอนจู่ ๆ ผมก็นึกถึงอีก 20 – 30 ปีข้างหน้า
วันที่ผมแก่ อาจจะเกิดขึ้นตอนอายุ 60 – 70 – 80 แต่เมื่อร่างกายเข้าสู่โหมดของความเสื่อมถอย
ผมตั้งใจว่าผมจะไปเองอย่างเดียวดายโดยไม่ยอมปล่อยให้ธรรมชาติจัดการ
ในหัวมีวิธีที่คิดไว้ 3 – 4 วิธี

แล้วก็เกิดความกลัว
เป็นความกลัวระดับที่ทำให้นอนไม่หลับ

เคยคิดไว้เสมอว่ามันคงเรียบง่าย เหมือนตอนเรากระโดดลงจากกระเช้า บันจี้จั้ม
แว่บ เดียวก็จบลง…..
ไม่ต้องสนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น
เกมส์นี้มันก็แค่ Over ลงไปเฉย ๆ

ตอบไม่ถูกว่าความกลัวที่เกิดขึ้นนี้มันเป็นความกลัวแบบไหนกันแน่
มันคือความกลัวความเจ็บปวด กลัวไม่สำเร็จ กลัวไม่ได้ใช้ชีวิตต่อ หรืออะไรกันแน่
นี่แหละมั้งที่เค้าเรียกว่าการกลัวความตาย


ตลอดช่วงชีวิต 30 กว่าปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยรับรู้ถึงการเป็นส่วนหนึ่งของฝูง
ฝูงเป็นภาระ เป็นที่ที่วุ่นวาย เป็น….อะไรสักอย่างที่ไม่ใช่ที่ของเรา
การลอยตัวออกจากฝูงเป็นคำสาป และของขวัญในเวลาเดียวกัน
มันทำให้เราตัวเบา ทำให้การตัดสินใจทำได้ว่องไว เฉียบคม และมีจุดยืนแน่วแน่
แต่มันก็แลกมากับความเดียวดาย

แน่นอนว่ามันฟังดูไม่ได้แย่เท่าไหร่ แต่สิ่งนี้เหมือนเป็นผีที่คอยหลอกหลอนกัดกินเราเป็นระยะ ๆ

52.5Hz ก็เกิดจากจุดนั้น….
จุดที่เรารับรู้ว่าเราอาจไม่ได้มีคลื่นความถี่ที่เข้ากับฝูงได้
และที่น่าเศร้ากว่านั้น คือความถี่นี้อาจไม่มีใครสามารถรับฟังหรือเข้าใจมันได้เลยด้วยซ้ำ
มันอาจมีคนได้ยิน แต่ไม่มีใครตีความได้
หรือเราอาจเป็นแค่ความล้มเหลวที่ถูกสร้างขึ้นมา

เพื่อนที่เพิ่งตายไปของเราเคยพูดไว้ว่า

ชีวิตมันเป็นเรื่องน่าเบื่อที่ยาวนาน
การไม่มีที่ของเราอาจจะหมายถึงแค่การยังไม่ได้เจอที่ของเราเท่านั้น

บทความนี้ก็เหมือนกัน
มันเป็นบทความที่น่าเบื่อและยาวนานเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด
และยังนึกไม่ออกว่ามันจะไปจบได้ที่ตรงไหน
เราจึงตัดสินใจจบมันลงที่บรรทัดนี้ดื้อ ๆ เลยแล้วกัน

1 ความเห็น

  1. ทำไมมันดูเศร้าจัง
    เราจำเป็นต้องมีฝูงอยู่เป็นหลักแหล่งหรือไม่ เราสามารถ พเนจร (เดินทาง ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ)อย่างโดดเดี่ยวและแอบเข้าร่วมฝูงอื่นๆหลากหลาย บ้างครั้งบางคราวชั่วระยะได้หรือไม่ โดยที่ยังมีความรู้สึก สนุกและมีความสุขอยู่
    เคยดูสารคดีสัตว์….สุดท้ายแล้วสัตว์สังคม ต่อให้เคยอยู่ในฝูงมาตลอดชีวิต บั้นปลายชีวิต มันก็จะถูกขับออกจากฝูงอยู่ดี ใช้ชีวิตช่วงสุดท้ายไป แล้วก็ตายไป

    ถูกใจ

ใส่ความเห็น